Tatzelwurm Revisited 2.0 : Ancient cryptid in the Alps still an enigmatic species

Tatzelwurm Revisited 2.0 :  Ancient cryptid in the Alps remains an enigmatic species .

Since the early 1800's a enigmatic reptile-like vertebrate is reported seen in several spots in the Central and Southern Alps. After countless accounts from hunters,naturalists and explorers a scientific research is being carried out after the Dragon of the Alps .The Tatzelwurm is a mysterious cryptid that makes its home in the Alps. Though sightings of the creature became uncommon the last decaded, the Tatzelwurm has managed to become a beast of legend in the local communities and has amassed a variety of different alias’s such as Stollenwurm, Daazelwurm, Arassas, Praatzelwurm, Springwurm and Bergstutzen. Reports of this mysterious creature vary in description, some sighting claim the Tatzelwurm to be lizard-like while others more bizarrely claim the features of a cat.

A common description of the enigmatic Tatzelwurm is that of a creature between 2 and 6 feet, completely covered in scales and with no hind legs but rather a long snake like body. The Tatzelwurm has 2 front legs and is said to have very big bright eyes and feline like ears which some witness’s claim gives the Tatzelwurm the appearance of a cat covered in scales rather than fur. Another notable feature is that the Tatzelwurm can apparently expel poisonous fumes that are strong enough to kill a human .

There really is no evidence in favor of the Tatzelwurm, even what is believed to be the very fist sighting back in 1828 seems unlikely. As the story goes a peasant found the corpse of a Tatzelwurm which by the time he had managed to bring it home crows had apparently eaten half of the creature, after this the specimen was lost. Even so, the Tatzelwurm built up quite a following of believers and was even considered fact 1800′s. Its now believed that even if this creature did actually exist that because sightings are so rare now it may be completely extinct.

It is widely believed that the Tatzelwurm is actually some kind of rare salamander or specifically a Gila Monster. There are definitely a lot of similarities between the Tatzelwurm and the Gila Monster most notably the preferred habitat of underground burrows in mountainous areas and this could also explain the reports of poisonous fumes as the Gila Monster is extremely venomous and one of the worlds only venomous lizards. The description of the Tatzelwurm even fits that of a Gila Monster even if it is some what of a loose fit.

Legendary Reptile lurks in the high-mounteneous area of the Bavarian, Austrian and Swiss Alps .

There are two well known tales of the legend of the Tatzelwurm. The first tales follows that of a young girl who was working on a farm in Switzerland chopping down bean poles when she accidently disturbed the burrow of a Tatzelwurm and was attacked. The Tatzelwurm in this account was described as being of a gray coloration and about the size of a common domesticated cat with a fleshy hairless body and only sports two front legs. According to the story the Tatzelwurm glared at the girl and she ran away describing big bright eyes to intense to meet.

The second story tells that of a man and his son out gathering herbs in the mountains when the man suddenly heard his son scream and seemed to be paralyzed in fear staring at a rock. The man sprinted to his son only to see a ‘gruesome monster’ under the rock near his son which hissed like a snake and hat the face of a cat with big bright eyes. The man managed to stab the Tatzelwurm with a sharped stick and pierced its flesh easily but according to the story the ‘blood’ of the creature sprayed out and burnt the mans leg making his journey home long and arduous due to his limp.

Make what you will of these stories but the similarities with the Gila Monster are again apparent down to the habitat, the use of poison/venom and the fact that in each instance the creature or ‘Tatzelwurm’ was in some kind of burrow which could easily explain why the creature was seen to have on two legs. The only discrepancy is that of the cat like face and the bright glowing eyes.

Recent sightings in modern times .

The earliest documented encounter with a Tatzelwurm took place in 1779 when two of these creatures appeared in front of a man named Hans Fuchs. Badly frightened by his encounter Hans suffered a fatal heart attack, however before he died was able to tell his family of his encounter, he described the creature as 5 – 7 feet in length with a snake-like body, clawed front legs and a large feline-like head with sharp teeth.

In 1828, a peasant supposedly found the corpse of a Tatzelwurm which by the time he had managed to bring it home crows had apparently eaten half of the creature. Even so, the Tatzelwurm built up quite a following of believers and was even considered fact in the nineteenth century. Its now believed that even if this creature did actually exist that because sightings are so rare now it may be completely extinct.

Two other illustrations of the Tatzelwurm are known to exist; the first of which appeared in a Bavarian hunting manual called New Pocket Guild of the Year 1836 for Nature, Forest and Hunting Enthusiasts. This manual contains what Bernard Heuvelmans describes as a curious picture of a sort of scaly cigar, with formidable teeth and wretched little stumps of feet. The second of these illustrations appeared in the Swiss almanac Alpenrosen published in 1841, and took the form of a drawling which shows a long scaly creature with two tiny front legs.

In late 1954, a Swiss photographer by the name of Balkin claimed to have photographed a Tatzelwurm. The level of interest produced by the photograph’s publication led the Berliner Illustrierte, a weekly illustrated magazine in Germany, to sponsor an expedition in search of the Tatzelwurm, however the results of this winter expedition were disappointing and interest in the creature all but disappeared. Today the majority of cryptozoologists view the photograph taken by Balkin as almost certainly a hoax.

Another piece of evidence now considered to be a hoax was the discovery of a Tatzelwurm skeleton, said to have been mysteriously donated to the Geneva Institute of Science sometime in the 1900’s. The skeleton, only known by a single photograph, appears to be that of a long snake like creature with two clawed arms and a larger than normal head. It is not certain who donated the skeleton or if it was ever donated to anyone at all. The majority of researchers believe the photograph, and the story behind it, to be a hoax.

Explanation in Zoological terms 

The question still remains what is or was the Tatzelwurm, it is widely believed that the Tatzelwurm is actually some kind of rare salamander with characteristics resembling a Gila Monster, most notably the preferred habitat of underground burrows in mountainous areas. This could also explain the reports of poisonous fumes as the Gila Monster is extremely venomous and one of the worlds only venomous lizards, though it is not native to the region. The description of the Tatzelwurm even fits that of a Gila Monster even if it is some what of a loose fit. Another theory is that this creature could be some kind of giant skink, although skinks are also not native to the Alps.

The Tatzelwurm is said to have normal hibernation periods; sleeping during the winter in crevices on mountainsides (this is the reason for the name “Stollenwurm”) or they will even sometimes sleep in hay in a hay loft. In the following two centuries, many reports were received about a strange monster lurking in the Alps and attacking the livestock of farmers in remote villages.

Riviermonsters in Europa met beschermde status

Riviermonsters in Europa met beschermde status (1) 

 

Monument van ´t monster van Storssjoodjuret ,Centraal Zweden. Dit wezen en zijn leefgebied heeft tussen 1986 - 2005  een beschermde status gekregen bij de natuurautoriteiten in Jämtland, Zweden. 

In Europe like the US known  some famous rivermonsters like on lake Champlain,Champ a odd situation had developed around these creatures . On several area´s where these monsters were seen for decennia they collected that many witness accounts and photographs that the local authorities decided to put these creatures in protection under national nature law . After incoming new sightings and fragments of video captures some of these monsters grew to epic creatures with an own protection group and  fanclubs with  protective activities . Governments put those enigma´s in policyplans ,even a budget was saved for their habitat protection . This is unique given the fact that new discovered species or genera have to be collected for research and a specimen saved for the holotype of the species.Also physiological material has to be collected at least to  finds dna strings and other skintissue samples to proof its existence .If so collected species mostly are presented at local natural history musea or National Zoological collection attached to an academic life science research facility . However  accounts of most rivermonsters, dragons,monsterfish or ancient giant reptiles  in Europe, or US suppossedly living in those lakes, rivers or swamps could´nt show hard proof of there whereabouts or identity . So these are real cryptids to stay unless physical proof is  found . Although in some cases a lot of visual material had been collected and audio recordings as well as sonar equipped research what showed a lot of unknown organisms that could´nt be explained otherwise . Combined with thousands of witness accounts we can determine that unknown species are out there ,that need discovery.  In Europa net als in de VS waar het Lake Champlain , het lake champlain monster of  Champie genoemd is een bijzondere situatie aan de hand . In bepaalde gebieden heeft men onbekende wezens vaak aangetroffen en bleven meldingen aanhouden dat de regionale overheden naast het in het beleidsplan meegenomen feitbeschrijving deze riviermonsters met een onbekende indentiteit een beschermde status heeft gegeven . Dit is uniek gezien het feit dat t bestaan van de soorten tot nog toe onzeker is gebleven , en slechts op getuigenissen en fotomateriaal steunt . Immers bij nieuw ontdekte organismen,soorten of geslachten moet een specimen of fysiologisch materiaal overlegd worden waarvan een holotype als typespecimen fungeert in regionale of nationale natuurhistorisch musea of universitaire collectie .  Hoe dan ook met de meeste sightings van deze Rivierdraken , monstervissen of relicte oerreptielen is geen enkel dergelijk bewijs vaak doch slechts een serie foto´s en filmsfragmenten . In enkele gevallen is er wel degelijk iets bijzonders te zien waar er geen andere oplossing van is dan dat er iets onbekends in deze bekende meren of rivieren voorkomen . In dit geval is het een feit waar we  te maken heeft met cryptids waar de cryptozoölogie in deze veel aandacht besteed aan bijzondere waarnemingen van hoogst uiteenlopende soorten en onbekende dieren,planten met een hoog monstergehalte . In Engeland, Ierland het Noordzee gebied, de centraal en oostelijke grotere meren  en binnenzeeen hebben op bepaalde regionen flink regelmatig te maken met dergelijke waarnemingen die zich specificeren op het voorkomen van meestal grote tot zeer grote onbekende aquatische of semi-aquatische reptielen of ichtyologisch aandoende organismen . 

Storsjöodjuret, monster van het meer van Storsjön .

above ; artist impression of Storsie , the lake monster is said to inhabit lake near Storrjsjon in Jamland,Sweden.
Impressie van Storsie ,het Meermonster die volgens vele overleveringen het meer van Storsjon bewoont in Jamland,Zweden .

under: dead carcass washed ashore in central Sweden of an unknown vertebrate ,the aquatic saurian kind of creature is said to be a young Storsie living in the lake of Storsjon,Jamland .

Karkas aangespoeld in Zweden van een onbekend gewerveld dier,deze aquatische saurier gelijkende soort werd gemeld als was het een jong exemplaar van Storsie waar deze voorkomen in het meer van Storsjon,in Jamland Zweden .

In de 18 eeuw kwamen er bijzondere waarnemingen aan t licht in de omgeving van het Meer van Storsjön . Verschillende omwonenden,vissers en fervente wandelaars zagen vreemde dingen aan het wateroppervlak dat duidde op een vreemdsoortig levend wezen dat nog niet bekend was .Een opvallende opname werd afgelopen gedaan door een visser die wel erg dichtbij naderde bij het monster dat tegenwoordig als Storsjöodjuret bekend staat of kortweg Storsie . De man was aan het varen op het meer van Storsjön , bij terugkomst van de vangst kwam hij ineens van het kalme water op onrustig water terecht ,het bubbelde ,kleine draaikolken werden zichtbaar en er leek wat onder het water te gebeuren ...Plots werd een grote kronkelige staart uit het water zichtbaar ,en kort daarop een gigantisch slangachtig lichaam , de ontmoeting werd nog grafischer doordat de man benauwd werd door deze onaangekondigde ontmoeting met een extreem groot dier ,zodat hij het trachtte af te weren met een roeispaan .. Hij raakte in ieder geval de gemoedsrust van het ongenschijnlijk rustige monsterverschijning . Het dier begon terug te slaan met de brede staart waardoor hij met bootje en al van het water werd opgetild en zo´n 3 meter minstens werd verplaatst. aldus de getuige . Het dier zijn ledematen zijn al jaren onderwerp van discussie ,enkelen ooggetuigen beweerden dat dit watermonster grote flipperachtige aanpassingen had die bekend zijn bij aquatische gewervelden, anderen hielden vol dat Storsie is uitgerust met voeten en voorpoten meer gelijkend aan op het land levende tetrapoda (Viervoeters) . Uitgesproken fors ontwikkelde achterpoten werden beschreven en korte voorledematen. Alle waarnemers deelden de beschrijving van grote ronde ogen, een uitgestulpte mondopening en het dier moet ergens tussen de 20 a 30 voet zijn geweest wat neerkomt op 6 tot ruim 9 meter . Naast de duizenden waarnemingen die zijn gerapporteerd en enkele honderden foto´s zijn er ook daadwerkelijk fysiologische fragmenten verzameld en zelfs een karkas van wat waarschijnlijk een embryo is geweest van de Storsie volgens onderzoekers . Een geweldige ontdekking wat op  18,Juni, 1984 plaats vond . Het is ook zeer goed geconserveerd en is opgeslagen en veiliggesteld in een collectie in het Jamtli,historisch museum van Jamtland in Centraal Zweden.

Storsjöodjuret, lake monster of Storsjön .

 The lake monster was first reported in 1635 and is the only one of its kind in Sweden. When the only city located by Storsjön, Östersund , celebrated its 200 year anniversary in 1986 Storsjöodjuret along with its offspring and nest became protected by law, a law which was revoked in 2005.
 Storsjöodjuret is described as a serpentine or aquatic reptile with fins across its back and the head of a dog . It is reported to measure approximately six or seven meters long, and some accounts describe it as having several humps that could be seen as a visible  moving sequence .Common interest in the creature was sparked first in the 1890s. After several sightings, an enterprise of locals was founded to catch the monster, even drawing the support from king Oscar II. Since then hundreds of monster sightings have been made. No scientific results have been made, but supporters have never lost their faith.In August 2008 a group of filmers claimed to have captured Storsjöodjuret on film. The cameras showed red so it was something endothermic that was filmed . In 1986, the Jämtland county administrative board declared the Storsjöodjuret to be an endangered species and granted it protected status. However, it was removed from the list in November 2005.In August 1998 ,many eye witness reports analysed ,Storsie became subject of an intense 18 day international expedition know as GUST 98, The team led by G.U.S.T founder Jan Ove Sunberg, unfortunately was unable to obtain any concrete evidence of a living Storsie . GUST (Global Underwater Search Team) is still in operation today as one of the world´s leaders into the search of  Lake - and Seamonsters . Adrina Shine a well known naturalist and monster hunter ,led an expedition to uncover the existense of Storsie too . During Summer 2000, 4 observation platforms were erected on the shores of Lake Storsjon . IN 2001 an additional 4 platforms where constructed ,giving both locals and ecotourists oppertunity to enjoy the wild pristine characteristics of the area and a fair chance to maybe become an eye-witness of Storsie . In 1984 a dead small carcass was washed ashore at the Lake, researchers examined this specimen and it was someting quite interesting that could be an embryo of the Lake monster ,it is properly stored in the historical museum at Jamtli,Jamtland , Sweden .

sources :

Sundberg, Jan-Ove (1995). Storsjöodjuret, Seljordsormen, Nessie och andra sjömonster (in Swedish). Södertälje: Larsons Förlag, 17 

Fridningen:  Storsjoodjuret.com. Archived from the original on July 26, 2009. Retrieved 2009-09-10.

http://www.unknownexplorers.com/storsie.php

Official page of  Storsjöodjured 

Official page of great Lake Monsters website 

   

Mysterieuze aanval Reuzenkikker baart opzien in DRC Congo

Mysterieuze aanval Reuzenkikker baart opzien in  DRC Congo  .

Mysterious attack Giant Frog  sensation in  DRC Congo .

Sinds het ontdekken van de megakikker Conraua Goliath voorkomend langs oevers van snelstromende rivieren en delta´s van Gabon,Zuid-Kameroen was de Goliathkikker een van de meest opvallende  zoologische ontdekkingen van de 20e eeuw . Zijn exponentiële afmetingen en prestaties waren boven de stoutste verwachtingen en t rijk der herpetologen en zoölogen stond op zijn kop . Studies naar deze Superkikker een echte Rana ,liet voorzichtig zijn afmetingen en leefwijze doorschemeren . Verscheidene exemplaren uit de 60 ér en 70 ér jaren verzameld maten tussen de 75 ,78 en 110 cm lang ,met poten uitgestrekt  het gewicht variereerde van 2500 gram tot ruim 3300 gram . Uit latere vondsten bleek dat de Goliathkikvors meer dan 11 pond haalt (± 5 kg) op de weegschaal zet ...
In de uitgestrekte regenwouden en moeraslanden van de DRC Congo ,( ruim 5.200.000 km2) en omgeving is echter sprake van een kikker met monsterlijke proporties die de Goliathkikker miss zou doen verbleken . Tot nu toe heeft de Goliathkikker de titel grootste der Anura ,de Staartlozen , zal deze geweldenaar die zo´n 10 meter ver springt en ratten verslinden kan zijn titel moeten prijsgeven aan een nieuwe Kikkerkoning  ? ...


De 20 e eeuw heeft wat dat betreft een zeer imposant aantal bijzondere zoologische ontdekkingen aan het licht gebracht ,inclusief deze meer dan indrukwekkende Goliathkikker . De Goliath kan een zgn. svl (snout to vent length) behalen van zo´n 32 tot 40 cm ,waar we dan net een kikker in een 15 liter emmer zouden kunnen proppen . De fors gebouwde moerasreus met een dijbeenomvang van zo´n 23 - 28 cm zal zijn majesteuze achterpoten in feite niet eens op de bodem van de emmer kunnen plaatsnemen . Een Keniase dierentuin kweekte met de soort en bracht een factsheet uit ,op de factsheet zijn gegevens uit vangsten en metingen genoteerd en kunnen nauwkeurig nog grotere exemplaren overlegd in gevangenschap ,gegevens uit deze Zoo spraken van exemplaren van ruim 6,5 a 7 kilo zwaar,15 pond. Wat voor dieren in gevangenschap wellicht eerder haalbaar is door de mate van vervetting die   optreedt.

De Goliathkikker is een feit al sinds deze op de kaart staat ,helaas een zeldzame soort in Kameroen en Gabon en word t dier nog relatief bedreigd door de visserij en  illegale bushmeattrade ,alhoewel zijn er steeds meer vissersdorpen die zich aansloten met een meetnetwerk regionaal en worden gevangen dieren in netten gemeten en weer vrij gelaten .
Hoe dan ook in DRC Congo zijn er beschrijvingen gedaan van encounters met enorme kikkers in de 40´er jaren waarvan de meest native of ranger nog van op zijn kop stond . Een opgetekend relaas dat in een artikel verwerkt is door Arthur Loverigde die in de 40 ´er jaren veldwerk verrichte in het Congo-basin  beschrijft een zeer grote kikker die een inheemse volwassen man aanviel en beet in zijn onderbeen . Op zich staat het het bijzondere feit ,een aanvallende kikker niet op zich , meldingen uit Mozambique en Zuidelijk Afrika zijn vergelijkbaar waar het ging om exemplaren van Pixycephalus adspersus regelmatig ,deze kikker toont zich erg weerbaar en kan flink van zich afbijten . Echter de P. Adspersus komt in t geheel niet voor in de Centraal Afrikaanse regio en vraagt men zich af waar men mee te maken heeft .

 Aanval van de Reuzenkikker, Niangara district, DRC Congo 

We schrijven 31 december 1945 ,het artikel geschreven door de herpetoloog Arthur Loveridge,(Harvard Uv) werd gepubliceerd in het Zoologisch bulletin Copeia, waar de opvallende aanval van de mysterieuze reuzenkikker in werd beschreven .

Het beschrijft een duidelijk gedocumenteerde aanval op een Askari (inheemse veiligheids-unit) uit Tapili,Niangara ,Noordelijke regio in vml Belgisch Kongo, (Nu DRC Congo) . Loverigde kreeg deze informatie onder ogen vanwege het op de hoogte gebrachte t beheershoofd  C. Caseleyr van het Niangara territorium .

De Askari kwam naar Caseleyr en informeerde deze rondom het opmerkelijke incident . De man was op surveillance langs een oppervlakte water in de avond . Terwijl hij daar liep voelde hij plots een hevige pijn in zijn been .. Na wat rondkijken of waar dit vandaan kwam, stond hij ineens oog in oog met een reusachtige kikker ,wat hem verbaasde . De enorme kikker had hem kennelijk op t oog gehad en verdedigde zijn territorium . Hij vond t echter nodig om het dier te vangen en te doden met een knuppel. Hij bracht als bewijs het dier mee naar het kantoor van Caselyer ,en om te tonen of wat hij weet van deze mysterieuze reuzenkikker . Caselyer kreeg de agent onder ogen en meteen viel de enorme kikker op onder zijn arm , hij vroeg naar jodium om te ontsmetten terwijl hij vertelde van de aanval . Ondanks de donkere avond kon hij vlot de kikker onschadelijk maken en zo t lichaam verzamelen . De agent was goed op de hoogte van de aanwezige locale herpetofauna maar had deze grote kikvors nog nooit eerder aanschouwd, nog was er eerder een incident met aanvallende kikkers .

 Mr . Caseleyr  keek naar t been van de man en zag duidelijk 2 punten waar t been flink schade ondervond . Het had veel weg van een beet van een grote hond . Het been zwelde behoorlijk op en was er aantal dagen behoorlijk ziek van alvorens de zwelling afnam.

De dode kikker werd onderzocht en bij het openen van de mondholte werden er 2 vergrote snijtanden gevonden in de bovenkaak net als de snijtanden van een herdershond of dergelijke ,maar dan kleiner. In de onderkaak zaten 2 vergelijkbare slagtanden ,de tong werd beschreven als van een slang  . De kikker zijn lichaam was grijsgroen met een grote oranje vlek op de borst en buikzone .  Het was een zeer groot amfibie, breed en fors gebouwd en redelijk vet in postuur .De tongpositie toonde dat het geen pad was en de opvallende dentitie kon Rana occipitalis uitsluiten .De algemene Stierkikker uit de Niangara regio . Franz Werner,zooloog verwees naar de mogelijkheid van de aanwezigheid van de uit Zuidelijk Afrika bekende Rana adspersa ( Pixycephalus .spp) . Deze soort heeft een behoorlijk aantal tanden in de bovenkaak en een paar enorm grote tanden met uitsparing aan de voorkant van de onderkaak...

Exemplaren van P. adspersus 160 mm svl uit Dordrecht (de Kaap, Zuid-Afrika) hadden benige uitgestulpte tanden van 8 mm hoog iets verder dan 10mm een volgende set tanden ertussen . Verder word de Pixycephalus edulis genoemd die een stuk Noordelijker voorkomt vanaf Mozambique tot Somaliland . Er werd eerder gesuggereerd dat de Noord-Congolese reuzenkikker misschien naar P. edulis is te beschrijven eerder dan  Bufo soorten van Senegambia regio . Mogelijkerwijs word P. Edulis even groot als de forse P. adspersa die tot 25 cm svl aanneemt .maar Edulis vrouwtjes locaal gemeten waren zo´n 145 mm svl . lang   en met wat kleinere maar scherpe hoektanden van zo´n 4,5 mm hoog en 10 mm apart ,maar wel degelijk capabel tot het toebrengen van een ernstige beet . 

De identiteit van de Congolese Reus moet hier in twijfel worden gebracht en kan eigelijk niet toegeschreven worden aan de bekende voorgenoemde soorten bekend van de regio . Het markante verschijnsel van een uitermate grote kikker met canine achtige hoektanden in de bovenkaak is  bijzonder ook omdat dat in deze regio nooit eerder is gedocumenteerd . Caseleyr beschreeft slechts de 2 puncties op Askari´s been, de overige drukpuncties zijn waarschijnlijk niet of slecht zichtbaar geweest . Met t oog op de nauwkeurige rapportage en het overleggen van de reuzenkikker waar de identiteit nochtans onbekend is word door Loveridge gesteld dat er waarschijnlijk nog een aantal grote Anura soorten moeten worden ontdekt in de Niangara regio in het immense Congo-basin . 

Cryptische Reuzenkikkers en gebieden met potentie voor ontwikkeling van Superkikkers 

Cryptid Giant frogs and capable regions for evolutionary  development of Superfrogs .

In the past decennia a few great tropical regions has been under attention of sightings of truly Giant frogs or Anurans which under the circumstances and the intensity of the accounts had to be taken reliable . Research for the past decennia had showed pretty many new discoveries from smaller to gigantic frogs in  South-east Asia , Oceanic region and the Amazon as well as the  Andesregion . At least a dozen giant frogs  are known from different regions with greater capabilities and survivablility in it´s biotope than you would think  off .

The famous Giant frog of the Andes is talked about by native inhabitants ,which tell of a great whitish giant frog who is seen rather regularly on damp nights and evenings ,this sighting is said to become lucky for those who saw it ... Not any scientific article i´ve seen on this Andes Giant ,in the Upper Amazone there´s spoken of Giant frogs living in Venezuela who can eat and overcome great mammalian prey and even scavenge on carrion that´s is left of wildlife kills .

Stories in several Caribbean Isles in both the south and central region puzzeld of what we´re dealing with , a very large frog from the Salomon Isles and the Cooks,would be even dangerous for small dogs and cats ,so the story tells . A giant cryptid frog from Papua Neg Guinee listens to the name of Carn-Pnay ,this must be a magnificent Anuran who is said to be bigger even than the Gabon Goliath frog .

 
The Carn-Pnay or Agak is said to be a giant forest-dwelling frog who lives in the deep swamps forest of the lower rainforest of  the Papua-New Guinean highlands   . The  native Papua´s call it the ´´Agak´´ and have certain stories of several encounters with gigantic frogs who are able to devour pretty large prey like forest rats,marsupials and lobsters . This incredible animal within its surroundings sounds perfect habitat developed for a megafrog to exist if looked at the possibilities of such a great unspoiled pristine tropical wetland area .

De Carn-Pnay of Agak word overgeleverd als een reusachtige woudkikker die in dalen van de diepe moerassen bewoont van de regenwouden van t Papoea-Nieuw-Guineese Hoogland. De inheemse Papua´s noemen de kikker ´´Agak´´ en bestaan verhalen van  ontmoetingen met gigantische kikkers die forse prooien kunnen verslinden  zoals bosratten, buideldieren en kreeften. Dit ongelooflijke dier binnen zijn omgeving geluiden perfect habitat ontwikkeld voor een megafrog te bestaan als gekeken naar de mogelijkheden van een dergelijk uitgestrekt ongerept  tropische wetland gebied.

Darren Naish een zooloog en paleontoloog onderzoekt en schrijft royaal over dergelijke fenomenen en bijzondere ontdekkingen en of nog niet eerder bekend gemaakte vondsten van uitzonderlijke gewervelden . Hij heeft een voorkeur alsook velen van ons voor herpetologische artifacts zoals de Tatzelworm de Buru, de Naga en dit keer dus de Carn-Pnay en andere monsterlijk grote varanen en of vergelijkbaar . de volgende pagina gaan we dieper in nog meer reuzenkikkers en salamanders en de mogelijkheden van hun bestaan op fysiologische en ecologische voorwaarden .

 A true giant Goliath frog (Conraua goliath) in the hands of a 12 year old native boy Gabon,Central Africa .This frog is hard to handle is not impossible, full grown .

 Sources ;

A new Species  of Platymantis (Anura: Ranidae) from Quaternary deposits on Viti Levu, Fiji ,

Trevor Worthy ,nov,2003  Paleontology : Volume 44 issue 4 , pages 665 - 680 

Arthur Loveridge, African native attacked by a frog .  Museum of Comparative Zoology, Cambridge, Massachusetts.   American Society of Ichthyologists and Herpetologists 

Copeia, 1945(4): 232.

 

Bernard Heuvelmans , On the track of Unknown Animals , 2003 , Marseille France 

Karl P. Shuker , The Beasts that hide from man, 2008, Cryptozoology database . CFZ London ,Centre Fortean Zoology ,

 

 

 

 

  

 

De Tatzelworm ,Europa's grootste herpetologische Mysterie

De Tatzelworm : Europa's grootste herpetologische mysterie .

     
Realistische impressie van de Tatzelwurm,waarvan in Oostenrijk menige kunstmodellen te vinden zijn , de Tatzelwurm kan een Anguinomorph, een zeer grote grondskink (Squamata) of een onbekend lid der Cryptobranchidae (Caudata) zijn volgens experts.

Al sinds enkele eeuwen zijn de Alpen regio bekend geworden van een bijzonder wildlife mysterie . De inwoners van de zuid-Duitse.,Noord-Italiaanse en Franse Alpen werden vooral in de beginjaren van de 18é eeuw  regelmatig opgeschrikt door vreemd soortige waarnemingen waarvan de meeste afkomstig waren van jagers,omwonenden en landarbeiders. Tevens wandelaars meldden vanaf 1760 tot recent in 1930 vooral dergelijke meldingen die naar een reptielachtige creatie verwijzen. Nadien werd in de 70 jaren weer een aantal Tatzelworm sightings gedaan. De Tatzelwurm is een buitengewone zoölogische verschijning met een tot nog toe onduidelijke identiteit. Na honderden account´s en meldingen en enkele  onderzoeken waarvan enkele specimen zijn overlegd is onvoldoende bekend geworden waar men mee te maken heeft. Alle voorkomende bekende reptielen passen niet in de omschrijving van de Tatzelwurm.  Deze reptielachtige verschijning heeft door zijn opvallende doch zeldzame voorkomen een boel stof op doen waaien in de complete West-Alpenregio , in zowel Zuid-Duitsland,Noord-Italië en in de Oost-Franse Alpenregio is deze vermeld en zijn duizenden getuigenverklaringen van opgetekend en stond het dier vermeld en afgebeeld in het Fachbuch Wildtiere der Alpen .
Wetenschappers en overige herpetologische kennisgroepen buigen zich reeds decennia lang over de mogelijke identiteit van deze diersoort die met zijn onconventionele voorkomen veel ophef veroorzaakte.Doordat de meldingen sterk afnamen omstreeks 1930 mag men aannemen dat de soort uitermate zeldzaam is geworden .Na de 60´er jaren kwamen er weer meer meldingen tot recent in 2010.

De eerste meldingen van de Tatzelwurm .

De eerste goed gedocumenteerde waarneming met een Tatzelwurm vond reeds plaats in 1779 . Er werden deze dag maar liefst 2 dieren beschreven die verschenen op t pad van de bergbewoner Hans Fuchs . De enorm geschrokken onfortuinlijke wandelaar raakte in paniek tijdens het zien van dit imposante tweetal en kreeg zelfs een hartaanval ,aldus het rapport. Voor zijn ontmoeting hem fataal werd kon hij uitgebreid verslag doen van zijn waarneming aan de familieleden .

De dieren waren aanzienlijk en maten  tussen de 1,50 en 2,00 meter lang, hadden een slangachtig lichaam, een met klauwen uitgeruste poten aan de voorkant en een bijna katachtige kop met zichtbaar scherpe tanden .

Geen enkel bekend reptiel slang of hagedisachtige past binnen deze beschrijving ,dit zijn ook vrij summiere gegevens al is er stelselmatig geschreven dat de dieren slechts 2 voorpoten bezitten en achterpoten ontbreken . De enige soort waarbij dit ook een feit is is bij de Mexicaanse Ajolote ,een wormhagedis uit de suborde Amphisbeana .

In 1828, a peasant supposedly found the corpse of a Tatzelwurm which by the time he had managed to bring it home crows had apparently eaten half of the creature. Even so, the Tatzelwurm built up quite a following of believers and was even considered fact in the nineteenth century. Its now believed that even if this creature did actually exist that because sightings are so rare now it may be completely extinct.

Two other illustrations of the Tatzelwurm are known to exist; the first of which appeared in a Bavarian hunting manual called New Pocket Guild of the Year 1836 for Nature, Forest and Hunting Enthusiasts. This manual contains what Bernard Heuvelmans describes as a curious picture of a sort of scaly cigar, with formidable teeth and wretched little stumps of feet. The second of these illustrations appeared in the Swiss almanac Alpenrosen published in 1841, and took the form of a drawling which shows a long scaly creature with two tiny front legs.

foto; An artist impression from around 1900 of a Tatzelwurm encounter by an Alpine farmer on it´s meadow. The Tatzelwurm is attacking a domestic pig in the field.


In late 1954, a Swiss photographer by the name of Balkin claimed to have photographed a Tatzelwurm. The level of interest produced by the photograph’s publication led the Berliner Illustrierte, a weekly illustrated magazine in Germany, to sponsor an expedition in search of the Tatzelwurm, however the results of this winter expedition were disappointing and interest in the creature all but disappeared. Today the majority of cryptozoologists view the photograph taken by Balkin as almost certainly a hoax.  

De CFZ Centre for Fortean Zoology uit London, VK heeft een onderzoek gedaan in 2009 naar de Tatzelworm en ook naar de elusive Ninki-Nanka uit de Gambia regio . Een Duits-Oostenrijkse cryptozoologische vereninging heeft onlangs in 2012 een veldexpeditie uitgevoerd van enkele weken om nieuwe verhalen en mogelijk sporen van de huidige status te vinden van de Tatzelworm .
De waarnemingen rond deze bijzondere creatuur blijven voortduren en zijn er na aan stille periode weer een aantal accounts bij gekomen en is er ook in 2004 zelfs een skelet overlegd na een vondst van een grote hagedis in de Zuid-Duitse Alpen . Onderzoek moet verder duidelijk maken waarmee we te maken hebben en of dit een volstrekt onbekende nieuwe soort is of een prehistorisch relict dat we gewoon de afgelopen paar honderd jaar over het hoofd hebben gezien . Al met al is het zeker dat de dieren uitermate zeldzaam moeten zijn aangezien er minder waarnemingen zijn dan in de 1800 tot 1935 jaren .
De verassingen zijn voor de  Europese herpetofauna en zootaxa ook nog lang niet op getuige de vele nieuwe soorten in de Zuidelijke Provence, Balkan en Noord-Catalonië  onder meer.
Volgens diverse getuigenissen zou het  minstens om 2 varianten gaan , de een afgelegen levend in de Alpen Oost en midden ,en de ander levend in het betrekkelijke laaglandgebied van de vlakten en valleidalen in het zuidelijke deel van de Alpenranden en de regio Slovenië tot in de Piemonte regio .

De Tatzelwurm in folklore, literatuur  en cultuur 

De Tatzelwurm  is een hardnekkig en breed gedragen overlevering die in de meeste regio kantons van Zwitserland,Oostenrijk ,Zuid-Duitsland breed word gedragen en in diverse uitingen ook terug te vinden is in het dagelijks leven . Er zijn watervallen en rivierenuiteinden die de Tatzelwurm heten, wandelpaden en bruggehoofden en grotten . Voor de toeshouwer is er wellicht niet veel van te vinden mits je iets dergelijks tegen t lijft loopt ,in 2013 reed ik met een groepje dwars door Oostenrijk  met bestemming Wolferngut een klein plaatsje vlak bij Zell am See in Zuid-Oostenrijk in de Julische Alpen . Het gebied is veel belovend en afwisselend met enorme vlakten en bergplateaus tussen de gemiddeld hoge bergpaden . In dit gebied zou het mogelijk zijn voor een redelijk tot fors aantal reptielen zich op te houden de paden zijn groot en lang ,niet altijd is zichtbaar op wat er exact gaande is tussen de boomheide ruige graszomen en hellingranden ... Vlak voor we aankwamen zagen we enkele naamborden met Tatzelwurm erop en later werd duidelijk waarom .Verderop was er een groot monument in het dorp op een rotonde te zien van de Tatzelwurm waar ik even wilde staan om te zien wat er precies geschreven stond. Een forse Draakachtige creatuur is te zien die bevochten word door een man met een lans , het plaatje uit een filmscenario uit het midden-oosten of Zuid-oost Europa maar veel minder bekend van centraal Europa .

Toch is deze gevaarlijke draakachtige verschijning niet onbekend en zijn er duizenden artikelen over geschreven en is zelfs het elusieve dier ook verschenen in diverse Alpen veldgidsen met wildlife waar de Tatzelwurm beschreven en afgebeeld staat als voorkomend wild .

Met deze valt het Alpenmonster onder de Squamata zeer waarschijnlijk de slangen,hagedissen en wormhagedissen maar heeft de onduidelijkheid en de ongrijpbaarheid van dit dier parten gespeeld .

Wetenschappers die serieus pogingen deden  om de Tatzelwurm te onderzoeken en een aantal specimen hadden willen tentoonstellen of op zijn minst als natuurhistorisch zoologisch hadden willen conserveren kwamen bekaaid af . Er zijn 2 momenten geweest dat er zowel stoffelijk overschot als een skelet zijn overlegd aan de natuurautoriteiten door vrijwilligers die iets degelijks hadden gevonden . Ook is er meermaals door jagers en regelmatig door wandelaars of natuurforsers geopteerd om bepaalde geschikte terreinen eens goed te onderzoeken op het voorkomen van eventueel nog onbekende soorten zoals de Tatzelworm dat nog steeds is . Echter de restanten van de Tatzelworms die zijn ingeleverd is er minstens een verloren gegaan tijdens transport ,een andere collectie is op een onbekende locatie terechtgekomen . Bij reptielen is het goed mogelijk om in bepaalde perioden fysiek materiaal te verzamelen of te vinden  zoals faeces ,staartonderdelen, huidvervellingen ,schubfragmenten of duidelijke sporen in de sneeuw ,weide of zandgrond . Van de dieren waar ooit zeer specifiek de ondergrondse verblijven in holen zijn beschreven ,waar er dieren zich overdag opwarmden in de zoomlaag van bramen of op vlakke gesteenten zou er toch iets degelijks moeten gevonden kunnen worden .

In een goed lopend ecosysteem zoals de uitgestrekte Alpenregio betaamt hebben we te maken met allerlei insecten zoals aaskevers,diptera etc. talloze wormen en ongewervelden in de regio die  ervoor zorgen dat organische delen relatief snel zijn opgeruimd , de grove delen worden ook eerst door roofvogels of aanwezige marterachtigen verslonden de  handicap in de regio waar  er zich mogelijk nog best nieuwe soorten zich kunnen ophouden is zijn uitgestrektheid en relatief onbegaanbare delen waar je buiten de paden je haast niet kan begeven . Dat is of gevaarlijk vanwege de hoogteverschillen, cliffs en sneeuwval maar ook doordat je vast kan komen te zitten in dicht struikgewas en of doornen . Dit laatste heb ik zelf ondervonden en zat ik muurvast in doorns en struikgewas bij een oversteek tussen 2 bergweiden , de oversteek van slechts ene paar honderd meter duurde net geen uur .

Met het zoeken in de literatuur rond de Tatzelworm hoeven we niet lang te zoeken, overal op internet zijn er geschriften ,documenten, oude literatuur en zelfs wetenschappelijke manuscripten te vinden waar de Tatzelworm blijkt een van de meest beschreven en gedocumenteerde cryptische diersoorten is . De lijst is redelijk flink en hiervan zal ik later een aantal selecteren om er wat interessante bepalingen uit te halen ,mogelijk ga ik zelf later aan de slag voor een zoo-organisatie of natuurbeheers groep om eens wat meer concreets te vinden en te beschrijven over de elusive verschijning dat de Tatzelworm is .

Er werd wel eens gemeld dat mogelijk de tourismebranche ism met diverse regio gemeenten erachter zat en dit fabeldier zijn huidige status aanbad en verspreidde om op deze manier het tourisme zijn bekende trekpleister te geven . Toch is er meer aan de hand want als we alleen al naar de oude vakgidsen kijken die puur wildlife en diverse soorten planten en dieren beschrijven wat echt alleen maar door natuurspecialisten is opgebracht, de duizenden verhalen van jagers,natuurforsers en omwonenden en de diverse harde persberichten waar er kinderen of huisdieren verdwenen waar de Tatzelworm geacht werd achter te zitten  lijkt het erg ver gezocht als was dit allemaal een complot .

Hoe dan ook de Tatzelworm blijft voorlopig een mysterie dier, een cryptide met een verhoogde aandachtsstatus wellicht krijgen we wat meer houvast op deze Alpendraak . De nieuwsgierigheid van herpetologische groepen, de wetenschap en de natuurenthousiasteling is er niet minder door geworden . Mogelijk is het een grote Salamander uit vervlogen tijden die steeds onbekend bleef,een enorme pleistoceen relicte skink of inderdaad een pootloze of bipedale hagedis . Op kleine eilandjes in de Caraiben vond met onlangs nog nieuwe wormslangen,diverse gekko´s zelfs op Nederlands grondgebied Grote varanen in de Philippijnen, Indonesie en Yemen, dit is dichtbij huis en kunnen in uitgestrekte gebieden als de Alpen-regio zich diverse onbekende soorten gewervelden zich nog ophouden . Echter harde bewijzen zullen overlegd moeten worden aan zoölogische instituten om zijn bestaan te verifiëren .

onder ; deze skinkachtige depictie van de Tatzelwurm uit 1841 is realistisch en zou een oplossing bieden voor het identificeren van dit vreemdsoortig reptielachtig wezen,het is gelijkend op de Mexicaanse Ajalote een lid der Amphisbaena . 

Bronnen : 

Bernard Heuvelmans , On the track of Unknown Animals,

Karl Wilhelm von Dalla Torre. Die Drachensage im Alpengebiet. „Zeitschrift des Deutschen und Österreichischen Alpenvereins”, 1887. München.

Karl P. Shuker , The Beast that hide from man , 2003 

Der Tatzelwurm - Das Fabeltier in den Alpen ,GRIN -verlag ,Munchen 

Josef Freiherr von Doblhoff-Dier. Altes und Neues vom Tatzelwurm. „Zeitschrift für Österreichische Volkskunde”, 1895. Wien

B.M. Klein. Tatzelwürmer u.a.. „Natur und Land”. 1950/1951.

Jakob Nicolussi. Der Tatzelwurm und seine Verwandschaft. „Der Schlern”, 1933. Bozen

Ulrich Magin. European Dragons: The Tatzelwurm. „Pursuit”. 19 (1), 1986

Cryptozoologie en ontwikkeling : wetenschap rond mysteries in het dierenrijk

Cryptozoologie en ontwikkeling:  wetenschap rond mysteries in het dierenrijk .

Crypto-zoologie vormt een aparte tak wat direcht onder zoologie (dierwetenschap ) te plaatsen is ,echter nadien deze tak van sport minstens 80 jaar bestaat ,zijn er wetenschappelijke beweringen en duizenden vondsten  die toonden dat er meer is ,toch is de reguliere wetenschap er kritisch over .

Bernard Heuvelmans (Belgie,1916-2001)  word gezien als de oprichter en vormgever van de Cryptozoologie ,hij heeft talloze accounts opgetekend en onderzoeken geleid  en richtte de grootste vakgroep op die de Crypto-zoologie haar fundering zou geven .

 Bernard Heuvelmans geboren in Le Havre in 1916 als kind van een Belgische vader en een Nederlandse moeder. Waarschijnlijk was de familie toen op de vlucht voor de oorlog. Of Heuvelmans echt in België heeft geleefd, is niet helemaal duidelijk; de meeste van zijn kennissen verwijzen naar hem als een Fransman. Volgens Eric Joye, bezieler van de “Cercle de cryptozoologie” van Brussel, verdeelde hij zijn jeugd tussen België en Frankrijk. Hij studeerde aan de Université Libre de Bruxelles, waar hij in 1937 een doctorstitel in de biologie behaalde. Zijn doctoraat ging niet onopgemerkt voorbij; hij slaagde er immers als eerste in om het aardvarken, een tot dan onklasseerbaar zoogdier, binnen de systematiek van het dierenrijk te plaatsen op basis van de bijzondere tanden van deze soort. In het archief van de ULB is echter op het eerste zicht geen spoor van Heuvelmans terug te vinden .
Heuvelmans had zijn roeping gevonden. Hij reisde van Schotland (Nessie) tot de jungle van Congo (de Mokele Mbembe, volgens sommigen een reusachtige neushoorn, volgens anderen een apatosaurus) en van Patagonië tot de Himalaya, speurend naar onbekende diersoorten.  Hij ontmaskerde als eerste de fameuze yeti-schedel, beroemd gemaakt door de Everest-beklimmer Sir Edmund Hillary. Heuvelmans beschreef dit voorwerp als “…een ritueel object gemaakt van de huid van de serow (een plaatselijke geitensoort)”.
In 1958 verscheen een tweede populair boek over zeedieren, Le kraken et le poulpe colossal, en in 1965 volgde Le grand serpent de mer. Tot dan was Heuvelmans in wetenschappelijke kringen een gerespecteerd figuur gebleven. Er gebeurden dan ook gekke dingen in die tijd; musea waren fanatiek op zoek naar unieke exemplaren van bepaalde diersoorten. De speurtocht naar de coelacanth is hiervan een voorbeeld. De coelacanth (Latimeria chalumnae) is een kwastvinnige die nauw verwant is met de uitgestorven voorouders van de gewervelde landdieren. Men veronderstelde dat de coelacanthen uitgestorven waren, totdat in 1938 een exemplaar werd opgevist nabij Zuid-Afrika. In 1952 vond men, na intensieve speurtochten waarbij zelfs premies werden uitgeloofd, een tweede exemplaar nabij de Comoren.
Heuvelmans maakte televisie-uitzendingen en werd een graag  geziene medewerker van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen. 

Centrum voor Cryptozoologie

In 1975 richtte Heuvelmans  in Zuid-Frankrijk het Centrum voor Cryptozoölogie op. Later verhuisde die instelling naar zijn huis in Le Vesinet. Enkele jaren geleden werd het stil rond Heuvelmans. Ontgoocheld over het gebrek aan erkenning schonk hij zijn hele verzameling en bibliotheek aan een Universiteit in Zwitserland.
Heuvelmans was waarschijnlijk tegelijk pionier en een soort  padvinder, iemand met een oprecht enthousiasme voor het herontdekken van uitgestorven gewaande diersoorten en de passie voor het  oplossen van  allerlei zoologische mysteries . Hij gebruikte zijn indianenverhalen-in-boekvorm vooral om fondsen te verzamelen voor reizen en onderzoek een nobel streven . Men kan hem slechts een teveel aan enthousiasme verwijten, wat af en toe tot slordige wetenschap leidde .  Maar ook al is hij als wetenschapper misschien iets ontspoord wat de strakke vormen en denkwijzen die bestaan in de fundamentele biologie niet altijd accepteren; hij heeft vele spannende expedities geleid en diverse avontuurlijke boeken geschreven waardoor waarschijnlijk heel wat jongeren  de dierwetenschappen wisten te vinden door te tonen hoeveel er nog te ontdekken valt. 

Cryptozoologie de eerste vakwerken .

In 1892 publiceerde de Nederlandse zoöloog A.C.Oudemans het monumentale werk The Great Sea-Serpent, het begin van het cryptozoölogisch onderzoek. Hoewel Oudemans' vakgenoten hem weghoonden, bleek dat er toch nog  veel 'nieuwe' dieren te ontdekken vielen, bijvoorbeeld de Komodovaraan (1912)de Berggorilla (1 en de reuzenmuntjak (1997), een hertensoort in het regenwoud tussen Laos en Viëtnam. Geen van deze dieren was echter cryptozoölogisch in die zin dat er al een montagetekening gemaakt en gepubliceerd was op grond van ooggetuigeverslagen.

Deze vorm van  cryptozoologische verslaggeving vond uiteindelijk veel afname door werkelijke feiten die eerder na getuigen verslagen te horen ,opvolging vond door fysieke bewijzen van bestaande onbekende soorten te tonen .

Als de bijbel van de cryptozoölogie geldt het boek On the Track of Unknown Animals uit 1958 van de Belgische natuuronderzoeker Bernard Heuvelmans. Heuvelmans voert de talrijke waarnemingen van Yeti's, Nessies, Bigfoots, dinosauriërs, enzovoort terug op nog niet ontdekte diersoorten of overlevende prehistorische wezens. Tot de Internationale Vereniging voor Cryptozoölogie in Tucson/VS behoren 800 wetenschappers, waaronder 20 Duitsers. Critici verwijten cryptozoölogen mythen en vage waarnemingen te overschatten als een betrouwbare weergave van de realiteit. Destijds stelde Heuvelmans een lijst op van ongeveer 150 zogenaamde cryptiden, waarvan het werkelijke bestaan nog bewezen moet worden.

De legendarische Kraken (1) ,een van de meest beschreven zoo-mysteries .

Op een diepte van 1000 meter, in de zogenaamde abyssale zone, verbergt zich een van de laatste raadsels van het dierenrijk: de reuzeninktvis. Geen enkele onderzoeker had tot voor kort het vermeende zeemonster waarrond cryptozoölogen ijverig legenden spinnen, ooit levend gezien. Echter de bewijzen voor het bestaan van ontzagwekkende tienarmige zeemonsters blijven zich opstapelen . Een Reuzenpijlinktvis is in de oceanen een waanzinnig uitgekiend stukje evolutie ,uitermate gestroomlijnd ,met straalaandrijving voorziene ,met enorme tentakels uitgeruste superintelligente vechtmachine die nergens voor terugdeinst . Zijn grootste vijand is de Potvis,die de diepzeeen afduikt op zoek naar reuzenpijlinktvissen. Dergelijke ontmoetingen gaan niet zonder bloedvergieten, af en toe een vergiste de Potvis zich met een  te grote Kraken en moest zijn vangst  bekopen met zware verwondingen of zelfs het onderspit delven .

Zacht schommelt het bootje van de vissers Theo Piccot en Daniël Squires op de golven voor de kust van Newfoundland. De netten zijn binnengehaald. Vers gevangen kabeljauw spartelt in grote kuipen. Plots ontwaren de mannen in het water iets wat er als wrakhout uitziet. Ze roeien erheen. Squires slaat een ijzeren haak in het vermeende wrakhout, om het naar zich toe te kunnen halen. Op hetzelfde ogenblik siddert de boot onder een geweldige, doffe slag. Vuistdikke vangarmen duiken op uit het water en slingeren zich rond het vaartuig. Met een dapperheid die zijn leeftijd ver te boven gaat grijpt de twaalfjarige zoon van Theo Piccot een bijl. Hij slaat verschillende keren toe - en ziet met een mengeling van walging en fascinatie hoe een afgehakte tentakel zich rond het dek windt. Ziedend schuim bruist op als het mysterieuze monster terugzinkt in de diepten van de Atlantische Oceaan. We schrijven het jaar 1873.

De geschokte vissers brengen de zes meter lange vangarm naar de Eerwaarde Moses Harvey, een hobbyist-natuuronderzoeker in het kleine oord St. John. "Ik was aangegrepen door ontzag", schrijft de dominee later in een zoölogietijdschrift: "Ik was nu de eigenaar van een van de zeldzaamste curiositeiten van het hele dierenrijk - een echte tentakel van de geheimzinnige reuzenkraak, waarvan de zoölogie het bestaan eeuwenlang in twijfel trok. " Slechts enkele jaren daarvoor, in 1857, werd de reuzeninktvis voor het eerst door de Deen Japetus Steenstrup omschreven als Architheutis monachus (vandaag: dux), aan de hand van een bij Aalbaek aangespoeld exemplaar.

2001: de Amerikaanse zoöloog en inktvisexpert Clyde Roper staat aan de kust van Nieuw-Zeeland en wijst naar de open zee. "Slechts twee kilometer verder, in het diepe water, leven deze dieren. Ze zouden echter evengoed buitenaardse wezens op de maan kunnen zijn." Meer dan 100 jaar zijn verstreken sinds een vermeend mythisch schepsel een heel normale biologische soort werd, of in elk geval een aanzet daartoe. Want op de aarde bestaat een plaats die, nagenoeg zoals de maan, ontoegankelijk koud en duister is. Een gitzwarte afgrond, waarin de eigenaardige lichten van bizarre wezens opflakkeren als sterrebeelden. Een wereld die 62% van de aardoppervlakte inneemt en toch moeilijker te onderzoeken is dan het heelal: de abyssale zone, de wereld van de diepzee. Al op 800 meter heerst totale duisternis. Hier verbergt zich een van de laatste grote raadsels van de zeeën: een geheimzinnige reus, die wij mensen zo goed als nooit levend te zien krijgen. "Waarschijnlijk weten we meer over de dinosauriërs dan over de reuzeninktvis", betreurt Clyde Roper. Sinds decennia zoekt de wetenschapper naar het grootste ongewervelde roofdier ter wereld. In de lente van 1999 keerde Roper van zijn derde grote expeditie naar het rijk van de eeuwige nacht terug. Met het onderzoeksschip van het Nationaal Instituut van Water en Atmosferisch Onderzoek, Kaharoa, en de eenmansduikboot Deep Rover dobberde hij twee maanden lang voor de kust van Nieuw-Zeeland. De zoektocht was echter vergeefs. "De reuzeninktvis blijft een vluchtig en toch reëel geheim van de diepte", schreef hij de laatste dag in zijn logboek.

We weten niet precies hoe lang ze leven, noch hoe groot ze worden, hoe snel ze zwemmen of hoe ze met soortgenoten communiceren. Veel gegevens moeten uit de anatomie en het gedrag van kleinere soorten afgeleid worden. Toch onderschatte zelfs de fantasierijke schrijver Jules Verne het wezen met de wetenschappelijke naam Architheutis daarbij aanzienlijk: "Het was een reuzenkraak van geweldige afmetingen, zo'n acht meter lang. Zijn reusachtige blauwgroene ogen staarden ons aan", zo laat de Franse schrijver het diepzeemonster in 20.000 mijlen onder zee op de duikboot Nautilus los. In werkelijkheid kunnen inktvissen "een maximale lengte van 45 meter bereiken", vermoedt Frederick A. Aldrich van het Zeewetenschappelijk Laboratorium van de Memorial University in Newfoundland. Het tot hiertoe grootste dier trof men in 1880 dood aan op het strand van de Bay of Islands voor Nieuw-Zeeland. Het mat zo'n 17 meter en woog een ton. Ongeveer 200 aangespoelde kadavers, enkele door vissers gevangen en door de netten zwaar toegetakelde, oude en daardoor trage exemplaren, alsook een paar bekken van reuzeninktvissen uit potvismagen - dat zijn de weinige fragmenten van de verwarrende puzzel die Architheutis heet. Plus een paar toevallige ontmoetingen.

J.D.Starky was een sleepnetvisser die aan het begin van de vorige eeuw de Indische Oceaan bevoer. Op een nacht staarde hij in gedachten verzonken in het donkere water, toen een rond licht voor hem opgloeide. "Plots werd ik mij ervan bewust dat ik van zeer nabij in de ogen van een reusachtige inktvis staarde. Ik schrik niet zo vlug, maar dit koude, boze en onverschrokken oog was direct op mij gericht. Ik heb noch voordien, noch daarna ooit iets gezien dat zo hypnotiserend en zo intelligent was."

Tot dan houdt de Architheutis op 1000 meter diepte de uitkijk en wacht. Hij grijpt zijn slachtoffers in het eeuwige duister en beweegt zich geruisloos naar zijn volgende maaltijd. Twee van de tien vangarmen zijn langer en aan het uiteinde voorzien van een soort knots. Als dikke gummikabels snellen ze de prooi tegemoet om haar als met knijptangen te grijpen en naar de papegaaiachtige bek te voeren. De zeer gespecialiseerde rover legt de vissen stuk voor stuk neer en schuift ze via de met tanden versterkte tong de slokdarm binnen. Gadeslaan kunnen we hem daarbij niet. De ogen, zo groot als een flink soepbord kunnen 40 cm bereiken, (grootste in het dierenrijk), zien zo scherp dat hij alles in zijn omgeving kan overschouwen en elk net en elke duikboot kan ontwijken. 

** De legendarische Kraken oftewel the Giant Squid accounts zijn mij altijd bij gebleven ,de verhalen vanuit Moby Dick en Jules Verne 20.000 mijl onder zee, de verschrikkingen en de mysteries tot en met de vele vraagtekens en mysterieuze verslaggeving die herrijzen wat eens een totaal onbekend fenomeen bleek . Wat nu een vaststaand feit blijkt waar een aantal geslachten uit de Cephalopoda (Koppotigen) tot fenomenale afmetingen kunnen groeien ,heeft mij bijzonder geboeid vanaf het moment dat ik kon lezen,de adrealine komt reeds tegemoet bij het horen of zien van zulke overleveringen ,te bedenken wat mensen meemaken die dergelijke ontmoetingen zelf ondervinden.... De mysteries hebben niet afgedaan ondanks dat er nu veel meer bekend is geworden , nochtans heeft men nog altijd geen zekerheid waarmee men te maken heeft als we kijken naar verslagen van Marine vaartuigen of gevangen dode Potvissen met enorme verwondingen waarvan men goed kan zien dat we nog veel kunnen leren van de getuigenverklaringen aldus de cryptozoologen organisaties . 

M. Abuys

Bronnen :

The Hunt for Beast that hide for Man,Karl Shuker 
On the track of unknown animals ,Bernard Heuvelmans,
Cryptozoology.com
Cryptozoo.nomicon ,Loren Coleman 
wikipedia,cryptozoologie 
wikipedia ,Bernard Heuvelmans